Autonomna ujgurska pokrajina Sinđijang nalazi se na severozapadu Kine i u unutrašnjosti Evroazije. Put svile povezuje drevnu Kinu sa svetom, čineći je mestom suživota i razmene raznih civilizacija.

Uživanje u prirodi

Područje Sinđijanga može se sažeti na „tri planine koje usecaju dve kotline“, od severa ka jugu – to su Altajske planine, Nebeske planine (Tijenšan) i planine Kunlun. Severno od Tijenšana je kotlina Džungar, a južno je Tarimska kotlina, gde se nalazi pustinja Taklamakan – u Kini druga po veličini pustinja sa pokretnim peščanim dinama. Istočno od Nebeskih planina, kotlina Turpan (Turpan depresija) označava najnižu tačku Kine – 154.31 metara ispod nivoa mora. Zapadno odatle je dolina reke Ili, gde je pejzaž podjednako divan kao i bujna južna obala donjeg toka Duge reke.

Svetska prirodna baština: Sinđijang – Nebeske planine (Tijenšan) (2013)

Nebeske planine u Sinđijangu, odnosno, istočni deo planinskog lanca Tijenšan (Nebeske planine) obuhvata četiri komponente – vrh Tuomu’er (Akesu), Kalađun (Autonomni kazački okrug Ili), preriju Bajinbuke (Bajanbulak – Autonomni mongolski okrug Bajinguoleng) i vrh Bogeda (Bogda – Autonomni okrug Čangđi Hui). Nebeske planine imaju jedinstvene geografske karakteristike i divne prirodne pejzaže – od crvenih kanjona, do vrhova prekrivenih glečerima i ledom, od prašuma i livada do bistrih reka i jezera. Ovi pejzaži su u kontrastu sa nepreglednim pustinjskim pejzažima iz „komšiluka“, stvarajući oštar vizuelni kontrast između toplog i hladnog okruženja, suše i vlage, divljeg, izolovanog i „nežnog“ okruženja. Tako se distinktivnost i delikatnost spajaju, pokazujući jedinstvenu lepotu prirode. Sva područja i ekosistemi lokaliteta očuvani su još od Pliocena i primer su bioloških i ekoloških evolucionih procesa koji i dalje traju u umereno sušnom pojasu. Raspodela vegetacije po nadmorskoj visini, značajne razlike između padina na severu i jugu i raznolikost flore dočaravaju biološku i ekološku evoluciju planinskog venca Pamir – Nebeskih planina. Planinsko područje Sinđijanga, Nebeske planine imaju bogat biodiverzitet i važno su stanište reliktnih vrsta, brojnih retkih i ugroženih, kao i endemskih vrsta.

Putovanje kroz istoriju

Sinđijang ima bogato istorijsko i kulturno nasleđe. Drevni gradovi, kulturne znamenitosti, grobnice, hramovi u pećinama i drugi kulturni pejzaži raspoređeni su duž tri glavne rute 5000 kilometara dugog Puta svile – severne, južne i centralne.

Svetska kulturna baština: Putevi svile – Mreža puteva Čang’an-Tijenšan (2014)

Put svile doprineo je razvoju mnogih velikih svetskih civilizacija. Jedan njegov deo za koji su aplicirali Kina, Kazahstan i Kirgistan, „Putevi svile: Mreža puteva Čang’an-Tijenšan“, uvršten je na listu svetske baštine 2014. godine. Ova mreža puteva prostire se od drevne prestonice Čang’an (prestonica za vreme dinastija Han i Tang, današnji Si’an) i Luojanga, sve do Sedmorečja u Centralnoj Aziji na zapadu – sa ukupnom dužinom od skoro 5000 kilometara. Nastala je između 2. i 1. veka pre nove ere i bila je u upotrebi sve do 16. veka. Bila je spona između civilizacija i promovisala kontinuiranu i dalekosežnu trgovinsku, religioznu, tehnološku, kulturnu razmenu, kao i razmenu na polju umetnosti između različitih civilizacija sa Istoka i Zapada, sa posebnim naglaskom na razmeni između nomadskih stepa i civilizacija sa evroazijskog kontinenta naseljenih oko oaza, ili onih koje se bave agrarnom proizvodnjom, ili stočarstvom. Trideset i tri znamenitosti duž ove mreže puteva obuhvataju azijske prestonice i komplekse palata carstava i kanata iz različitih perioda, trgovačka naselja, budističke hramove u pećinama, drevne puteve, mezilane, prolaze, izvidnice, delove Kineskog zida, utvrđenja, grobnice i sakralne zgrade. Šest ovih znamenitosti nalazi se u Sinđijangu – ruševine grada Bešbalik (Beiting), ruševine grada Đijaohe, ruševine grada Gaočang, ruševine budističkog hrama Subaši, Kizil pećine hiljadu Buda (Keci’er), i izvidnica Kizil Gaha (Keci’er Gaha).

Raznovrsnost života

Sinđijang ima bogatu etničku kulturu, raznovrsnost etničkih grupa koje imaju različite običaje, umetnost, sportove, nošnje, kuhinju… Poznat je još i kao „zavičaj pesme i plesa“ gde su procvetali plesovi Sanam (Sainaimu) i Dolan (Daolang) (Ujguri), Ples orlova (Tadžici), ples Sauurdin (Šavu’erdeng) (Mongoli) i mnoštvo drugih.

Svetska nematerijalna kulturna baština: Mukam – Ujguri u Sinđijangu

Prvobitno značenje Mukama je „klasična muzika“, koja se postepeno razvila u integrisanu umetničku formu, koja uključuje muziku, ples, književnost, naraciju, pevanje i operu, a koju karakteriše raznovrsnost sadržaja, koreografija, muzički stil i instrumenti. Ujgurski Mukam postepeno je razvio četiri glavna regionalna stila – Dvanaest Mukama, Dolan (Daolang) Mukam, Turpan (Tulupan) Mukam i Hami Mukam. Tekst obuhvata istoriju Ujgura, sadržaj narodnih pesama, saga, izreka, narodnih pripovedaka… Zbog toga se Mukam naziva još i enciklopedijom života i društva Ujgura.

Svetska nematerijalna kulturna baština: Mešrep (2010)

Mešrep je običaj karakterističan za Ujgure koji naseljavaju Autonomnu ujgursku pokrajinu Sinđijang i jedan je od najvažnijih kulturnih nosioca ujgurskih tradicija. Kompletna manifestacija obuhvata bogat skup običaja i izvođačkih umetnosti, kao što su muzika, ples, drama, narodna umetnost, akrobatika, usmena književnost, hrana i igre. Ljudi nose divne narodne nošnje, sviraju na karakterističnim lokalnim instrumentima, pevaju tradicionalne pesme koje se prenose s kolena na koleno i svi su zajedno deo ovog veselog događaja.